V

BACVLVS SOLIDVS AMICIS LATE CARVS

Toen hij in 1973 op rust ging bleef hij een zeer gewaardeerde stevige steun voor zijn vrienden

 

Op rust gaan zou hij wel nooit doen. Hij moet zo ongeveer 90 jaar geweest zijn toen ik met hem klompen ging kopen in Nederland natuurlijk. Hij kwam uit de winkel met twee paar. Dan kon hij een tijdje voort. In de geriatrie een paar maanden voor zijn dood sprak hij over plannen "wanneer ik hier buiten ben". Zijn laatste weerstand werd gebroken toen men hem verdoofde en een vingerlid moest afzetten. Daarna sprak hij soms wartaal. Er dreigde al een crisis rond 1986. Hij vreesde blind te worden, gaf de leiding van de Cultuurbibliotheek uit handen en treurde.

 

Na veel zoeken werd hij in Roeselare geopereerd aan beide ogen. Het resultaat was verbluffend. Hij herleefde. Hij beweerde dat hij weer zag als een twintigjarige. Hij kreeg nieuwe belangstelling voor de bibliotheek en stichtte de Vereniging Stock-Laureyns voor boek en cultuur v.z.w. In 1999 verscheen het boek 'Wreeck geen quaedt, maer dwing tot goed'. De ondertitel zou door de kanunnik bedacht kunnen zijn: 'Het SintPietersveld, kruispunt van historische en maatschappelijke ontwikkelingen in Vlaanderen'.

 

Zijn bijdrage is een degelijk werkstuk maar hij kan het niet laten zijn werk te relativeren. "Onderhavig opstel werd overigens niet geschreven met min of meer exhaustieve wetenschappelijke bedoelingen... Er werd dus geen fundament gelegd voor de opbouw van stevige besluiten."

 

De laatste zin en dus een van de laatste die hij schreef: "Foei! Niet dromen."